Jest to metoda rozwoju polegająca na zastosowaniu narzędzi Coachingowych do samego siebie, bez wsparcia osoby zewnętrznej. Można wtedy z powodzeniem wykorzystać większość dostępnych technik stosowanych w tradycyjnym coachingu holistycznym, adresując je do siebie. Metoda może być w pewnym stopniu skuteczna, jednak najczęściej nie zastąpi tradycyjnego podejścia. Podobnie jak w terapii czy mentoringu, obecność innej osoby w wielu sytuacjach jest  niezbędna.

Jednakże, do pewnych kategorii wyzwań, czy też Problem ów autocoaching może być jak najbardziej odpowiedni, szczególnie, kiedy Coachee (i Coach w jednej osobie) ma za sobą już zakończony Proces coachingu tradycyjnego. W takiej sytuacji sprawa jest nieco prostsza, ponieważ  został już wdrożony w pewien specyficzny rodzaj pracy, a autocoaching Stanowi jedynie uzupełnienie lub też kontynuację wcześniejszej pracy rozwojowej. Główne ograniczenie takiego sposobu rozwoju polega na tym,  że czasami może być trudno zadawać sobie samemu pytania, które będą zmieniały perspektywę  tak, aby zmieniał się także sposób percepcji całej sytuacji. Trudno zadać sobie mocne, zaskakujące pytanie. Nie ma tu drugiej strony, która może Coachee  wysłuchać i dać jakikolwiek rodzaj wsparcia. Jednakże, do pewnego stopnia trudności wyzwań można z powodzeniem stosować  podejście autocoachingowe.

Prosty schemat czterech podstawowych kroków, które należy obudować innymi uzupełniającymi pytaniami, oraz narzędziami może wyglądać w następujący sposób:

1. Co chcę zmienić, co jest moim dyskomfortem?
2. Jaki jest mój rzeczywisty cel w tej sprawie?
3. Co powoduje, że jest to dla mnie ważne, że chcę w tę sprawę zainwestować czas i energię?
4. Jakie są kluczowe punkty mojego wpływu na sytuację?

Warto też w konsekwencji zaplanować konkretne kroki do wykonania aby zrealizować cel.

Patrząc na coaching tradycyjny z nieco innej perspektywy możemy powiedzieć, że to także jest głównie, właśnie  praca klienta samego ze sobą. Coach najczęściej usuwa się w cień, jest tylko świadkiem, obserwatorem lub katalizatorem całego procesu. Ale jest niezbędny. Jego perspektywa, doświadczenia życiowe i sposób postrzegania rzeczywistości (odmienny od sposobu jaki widzi rzeczywistość klient), mimo, że wprost się nimi nie dzieli wpływają na to, jak kieruje procesem i jak zadaje pytania, jakie interwencje wykorzystuje, żeby wspierać proces zmiany.